O ¶νθρωπος Που Γελά
Kάτι έχουν πάθει οι άνθρωποι.Πας στο περίπτερο για τσιγάρα και ο τυχόν πλησίον σου, που αγοράζει τα δικά του τσιγάρα,
σε κοιτάζει σαν να του έχεις σκοτώσει τον πατέρα?!
Δεν μπορεί, λες μέσα σου, κάποιο λάθος θα κάνω?
Φεύγεις κι ακούς να σ? ακολουθεί μια σφυριχτή χριστοπαναγία. Δεν είσαι τελείως σίγουρος
ότι είναι για σένα, αλλά μπορεί και να είναι?
Διασχίζεις τον δρόμο λοξά, αργά, ανάμεσα στα ατάκτως παρκαρισμένα αυτοκίνητα τεσσάρων
συνεργείων που εμποδίζουν, περιμένοντας την επισκευή τους, πάσαν διέλευσιν άλλου
τετράτροχου, σε προσπερνάει ξυστά
ένα δίκυκλο, τρως το μπινελίκι σου απ? τον δικυκλιστή, είσαι πλέον σίγουρος (χωρίς να
χρειάζεται να ξέρεις γιατί) ότι και η προηγούμενη χριστοπαναγία εσένα αφορούσε, αίφνης η
ψυχή σου μαυρίζει,
νοιώθεις να έχεις χάσει πέντε λεπτά απ? τη ζωή σου μέσα σ? αυτήν την απροσδόκητη κι άδικη
μαυρίλα και σπεύδεις ανάστατος να επιστρέψεις στην ασφάλεια του γραφείου σου ― get back,
Tζότζο, εκεί που ανήκεις?
***
Kάτι έχει συμβεί σ? αυτήν την πόλη. Eδώ και χρόνια κάτι έχουν πάθει οι άνθρωποι σ? αυτήν
την πόλη. Φρενάρεις μπροστά σε μια διάβαση πεζών να περάσει ένας κύριος χωλός με το
μπαστουνάκι του, κορνάρει σαν δαιμονισμένο
πίσω σου το τετράτροχο τετράποδο που σε ακολουθεί.
----------------------------------------------
Προσπαθείς να διαπλεύσεις ένα πεζοδρόμιο ελισσόμενος ανάμεσα σε παρκαρισμένα δίκυκλα,
ανάμεσα στα έργα-χαντάκια του Δήμου ή της EYΔAΠ, σχεδόν κάτω απ? το φορτηγό που
ξεφορτώνει εμπορεύματα, καθώς ένα ζώον, που σε έχει πατήσει ήδη μια φορά ερχόμενο πίσω
σου, τώρα σε σπρώχνει για να προσπεράσει,
όταν ξαφνικά μπροστά στη μύτη σου (πρώτα νοιώθεις κι ύστερα) βλέπεις το δολοφονικό βλέμμα
κάποιου δυστυχούς που βγαίνει απ? το IKA και σε μισεί σαν τον γιατρό που δεν τον εξέτασε,
σαν την αρρώστια που τον βασανίζει, σαν τις ώρες που έμεινε στην ουρά με το βιβλιάριο στο
χέρι.
H πόλη αυτή τρελαίνει τους ανθρώπους της κι εκείνοι εκτονώνουν την τρέλα τους πάνω στον
πρώτον πλησίον τους που βρίσκουν μπροστά τους.
O καθένας μας έχει πλέον την πιθανότητα να τον βρουν μπροστά τους άλλα 4.000.000 πλησίον
του στην Aθήνα, αν εξαιρέσει μια-δυο συνοικίες που δεν συχνάζει ή δεν τυχαίνει να
διέρχεται κι όσους ζουν εκεί?
Eίναι όμως μόνον η πόλη;
Eίναι όμως μόνον αυτή που τρελαίνει τον πλησίον σου ή εσένα; Tι είναι αυτό που σε έχει
κάνει κάποιες στιγμές να μισείς τους πάντες και να κάνεις ό,τι μπορείς για να τους το
δείξεις; Tι είναι αυτό που κάνει τους άλλους να σου δείχνουν τα δόντια τους
στη δουλειά σου, στη γειτονιά σου, στο ίδιο σου το σπίτι; Ποιο είδος ανθρώπων; Ποια φυλή;
O ¶νθρωπος Που Γελά έχει αποφανθεί.
Eίναι οι ανταγωνισμένοι!
O νεολογισμός δικός του?
Eισίν δε οι ανταγωνισμένοι οι μετέχοντες, οι θύτες και τα θύματα του καθημερινού
ανταγωνισμού! Yγειούς τοιούτου και πονηρού. Tου ανταγωνισμού, όστις έχει αναχθεί σε
μέτρον των πραγμάτων καθώς και σε μέτρον των ανθρώπων.
Tου ανταγωνισμού και της ανταγωνιστικότητας!
Tου ανταγωνισμού ως κινήτρου της προόδου. Ως αιτίας της παραγωγικότητος. Ως δείκτη της
κοινωνικής ανόδου. Tης επιτυχίας! Tης ευτυχίας! Ως μονόδρομου της ύπαρξης. Ως νόμου (όπως
της ζούγκλας, ο ισχυρότερος θα επιζήσει), ως πολιτικού αξιώματος! H ανταγωνιστικότης. Tης
οικονομίας.
Tο πρόταγμα γύρω απ? την ουρά του οποίου πλέκεται πλέον όλος ο κοινωνικός ιστός· ποιος θα
κερδίσει περισσότερα, ποιος θα επιτύχει περισσότερα, ποιος θα αποδώσει περισσότερο, ποιος
θα δουλέψει περισσότερο, ποιος θα κοστίσει σ? αυτούς που ανήκει λιγώτερο.
O ανταγωνισμένος είναι διαρκώς στην τσίτα!
O ανταγωνισμένος είναι διαρκώς έντρομος!
Σαν τους κακούς οδηγούς! Που τους βλέπεις κολλημένους πάνω στο βολάν να έχουν την έντρομη
φάτσα του μαλάκα που ετοιμάζεται να κάνει τη μαλακία του, ξέρει ότι είναι μαλακία κι όμως
την κάνει! Δεν μπορεί να κάνει αλλοιώς, δεν μπορεί να ξεφύγει απ? τον εαυτόν του.
O ανταγωνισμένος είναι διαρκώς έξαλλος, διαρκώς επιθετικός, διαρκώς αμυντικός.
Mάλιστα δεν υφίσταται μόνον τον κατ? ευθείαν ανταγωνισμό του με τους άμεσους ανταγωνιστές
ανταγωνισμένους του, αλλά και τον απόηχο του ανταγωνισμού εκείνων με άλλους
ανταγωνισμένους.
Kι έτσι, όταν εκεί που ειρηνικά πας να αγοράσεις τσιγάρα, αν φας μια χριστοπαναγία
ξαφνική, χωρίς να ξέρεις γιατί, μην απορείς, ξέρει αυτός που στην έριξε?
Aν ξαφνικά μελαγχολήσεις ή αν αίφνης νοιώσεις μιαν αρά να κρέμεται πάνω απ? το κεφάλι
σου, μην ψάχνεσαι! Kάποιος φουκαράς εκτονώνει το δικό του φορτίο πάνω σου, εκτόνωσέ το κι
εσύ πάνω σε κάποιον άλλον ―κι όποιον πάρει ο χάρος―, είναι θεμιτός ανταγωνισμός.
Aλλά και στον αθέμιτο μη διστάζεις να καταφεύγεις! Aυτοί που καταφεύγουν είναι πιο
έξυπνοι; ― Aνταγωνισμός είναι και το ποιος είναι πιο έξυπνος! ¶ρα?
? στην πραγματικότητα ο πραγματικός ανταγωνισμός αναιρεί την έννοια «αθέμιτος» ― είναι
θεμιτό ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα, για ανταγωνισμό μιλάμε, διάβολε, όχι για αυτούς που
πάνε με το σταυρό στο χέρι ― αυτοί είναι αγωνιστές, άσ? τους?
? η εποχή των αγωνιστών έχει τελειώσει. Tώρα ζούμε την εποχή των ανταγωνιστών.
***
Γι? αυτό, όταν ένας ανταγωνισμένος σας την πέφτει εκτός εαυτού, μην παραξενεύεσθε! Eίναι
ο εαυτός σας, αλλά απέναντι! Φάτε τον πριν σας φάει!
Kαι στο κάτω-κάτω, τρώγοντας τον άλλον σας εαυτό (ή τρώγοντάς σας εκείνος) θα έχει λυθεί
η διαλεκτική αντίθεση μεταξύ σας και θα έχετε ξαναβρεί την ενότητά σας!
Bεβαίως, αυτό το τελευταίο είναι πολύ μαρξιστικό, αλλά τι να κάνουμε, ουδείς τέλειος!
Oύτε ο ανταγωνισμός?
ΣTAΘHΣ Σ.